Pan Jacek (imię zmienione) wybrał się do Poznania w celach służbowych i zaparkował pojazd na ul. Św. Marcin pomiędzy pionowymi znakami D-18 „Parking” i D-18 z tabliczką „Koniec”. Opłacił bilet parkingowy, po czym udał się na spotkanie. Po powrocie, ku swojemu zaskoczeniu, dostrzegł blokadę na kole swojego samochodu założoną przez Straż Miejską. Nie był jedynym kierowcą w ten sposób zaskoczonym. Po przyjeździe Strażników, dowiedział się Pan Jacek i inni kierowcy, że zaparkował rzekomo w sposób nieprawidłowy, to jest w miejscu obowiązywania znaku D-40 (strefa zamieszkania) poza miejscem do tego wyznaczonym. Wszyscy kierowcy przyjęli Mandat, poza Panem Jackiem, którego odmowa spowodowała skierowanie sprawy do sądu karnego, który ostatecznie przyznał rację Panu Jackowi.

Historia Pana Jacka jest warta naświetlenia. Jak się okazuje, sprawa karania mandatami przez Straż Miejską za rzekomo niewłaściwe parkowanie na ul. Św. Marcin, stała się bardzo głośna i medialna od mniej więcej roku, kiedy oddano ulicę do pełnego użytku po jej kapitalnym remoncie. Posypały się setki, jeśli nie tysiące mandatów, a o sprawie pisały media krajowe i regionalne. Pana Jacka masowa skala procederu jednak nie zniechęciła. Poczucie niesprawiedliwego potraktowania przezwyciężyło i po znalezieniu pomocy w osobie obrońcy adwokata Damiana Nowickiego z Kancelarii Prawnej Turcza, udało się przekonać sąd karny, że praktyka Straży Miejskiej jest nieprawidłowa.

Na czym polegała owa nieprawidłowość? Otóż wątpliwość, która powstała w analizowanej sprawie, sprowadza się w gruncie rzeczy do tego, że obowiązujące przepisy pozwalają na dwie rozbieżne interpretacje, które są ze sobą sprzeczne. Z racji podstawowych gwarancji konstytucyjnych oraz prawa karnego należy takowe odrębności rozstrzygać na korzyść sprawców. Oznacza, to że Straż Miejska w stosunku do kierowców takich jaki Pan Jacek, powinna swoje czynności kończyć co najwyżej na upomnieniu.

W analizowanej sprawie, mamy do czynienia ze stanem faktycznym, który polega na zaparkowaniu pojazdu w miejscu, w którym obwiniony uważa za prawidłowe, a Straż Miejska nie. Miejsce to znajduje się w strefie zamieszkania, oznaczonej przez znak pionowy D-40. Art. 49 ust. 2 pkt 4 ustawy – Prawo drogowe, stanowi: Zabrania się postoju w strefie zamieszkania w innym miejscu niż wyznaczone w tym celu. Pan Jacek ustawił samochód pomiędzy znakami pionowymi D-18 „Parking” i D-18 z tabliczką koniec, a przy okazji uiścił opłatę w parkometrze. Perspektywa ta pozwala przyjąć, że pojazd Pana Jacka stał prawidłowo, czyli znajdował pomiędzy ww. znakami pionowymi, a zarazem nie był w miejscu zabronionym (takim byłby np. wyjazd z posesji). Straż Miejska uważała, że między znakami pionowymi D-18, można było parkować tylko w części wolnych, potencjalnych miejsc – dodatkowo oznaczonymi liniami poziomymi. Straż Miejska uważa, że oznaczenie liniami poziomymi (znakami poziomymi).

Osią sporu było więc, czy znak poziomy mógł ograniczać obowiązywanie znaku pionowego. Rozporządzenie Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków i sygnałów drogowych wskazuje : Znaki poziome odzwierciedlające znaki pionowe ostrzegawcze lub zakazu albo dodatkowe znaki szlaków rowerowych stanowią powtórzenie zastosowanych znaków pionowych, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Przepis ten dotyczący znaków poziomych mówi o tym, że jeżeli przepisy nie stanowią inaczej, to znaki poziome mogą jedynie stanowić powtórzenie znaków pionowych, ale tylko w zakresie znaków ostrzegawczych i zakazu. Rozporządzenie nie przewiduje w swej treści żadnej dodatkowej kompetencji do ograniczania znaków pionowych znakami poziomymi. Załącznik nr 2 do rozporządzenia stanowi Szczegółowe warunki techniczne dla znaków drogowych poziomych i warunki ich umieszczania na drogach”. Odnośnie zastosowania znaków poziomych i pionowych w przypadku parkowania możemy przeczytać: Znaki uzupełniające stanowią grupę znaków o różnych kształtach, wymiarach i przeznaczeniu. W znacznym stopniu dopełniają one znaki opisane w poprzednich punktach. Rozróżnia się następujące znaki uzupełniające. Punkt 5.2.4.2. Linie wyznaczające postój na chodniku mogą być stosowane samodzielnie lub stanowić uzupełnienie znaku pionowego D-18 „parking” z tabliczką określającą sposób ustawienia pojazdu. Dodać trzeba, że zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN, uzupełnić oznacza «uczynić kompletnym, dodając to, czego brakuje». Słowo to jest synonimem „dopełnić”. Uzupełnić znaczy dodać do czegoś, a nie odjąć od czegoś.

Powyższa argumentacja w pełni wystarczyła by przekonać Sąd o racji Pana Jacka, który został uniewinniony. Szkoda tylko tych setek, czy tysięcy obywateli, którzy nie mieli podobnej woli, by przeciwstawić się błędnej praktyce Straży Miejskiej. Ale właśnie temu służy ten wpis, żeby spróbować odwrócić trend.