Sąd Najwyższy rozpoznał sprawę, w której kierowca złapany na podwójnym gazie bronił się, że nie powinien ponosić odpowiedzialności, bo poruszał się po drodze leśnej. Na drodze leśnej jako nie-publicznej – wedle obrony – nie można było popełnić przestępstwa. Po takiej drodze – co do zasady – nie może odbywać się ruch lądowy. Ani sądy instancyjne ani kasacyjny nie zgodziły się z takim zarzutem i zdecydowanie przypomniały, że kwestię miejsca popełnienia przestępstwa, należy interpretować szeroko.

W każdej sprawie karnej, w której pojawiają się wątpliwości, czy w danym miejscu, na danej drodze, można popełnić przestępstwo, należy ustalić, czy po danej drodze mogą poruszać się pojazdy i czy dostęp do tej drogi jest otwarty. W przywołanej sprawie, sądy akurat nie miały większego problemu, by ustalić powyższą kwestię. Droga ta miała nawierzchnię szutrową, co istotnie przemawiało do przyjęcia, że została dostosowana do ruchu drogowego. Wydaje się, że nawet gdyby nawierzchnia nie była szutrowa i tak sąd nie miałby większych wątpliwości, by ustalić, czy na danej drodze leśnej można popełnić przestępstwo jazdy po pijaku. Eksploatowanie takich dróg przez pojazdy jest łatwo dostrzegalne i to kryterium w praktyce, winno przesądzać o sprawstwie kierowcy.

Mimo iż orzecznictwo sądowe jest jednolite co do wykładni, czym jest ruch drogowy, nie brakuje spraw, gdzie oskarżeni starają się je podważyć. Warto więc przypominać o takich sprawach. Dla zainteresowanych polecam zapoznanie się z uzasadnieniem orzeczenia wydanego w ww. sprawie – www.sn.pl/sites/orzecznictwo/orzeczenia3/iii%20kk%20472-16.pdf.