Rowery cieszą się nad Wisłą coraz większą popularnością. Sprzyja to środowisku, a samym rowerzystom sprzyjają samorządy, kładąc setki kilometrów dróg rowerowych. Więcej miłośników dwóch kółek na ulicach oznacza też większe ryzyko kolizji, do których najczęściej dochodzi na skrzyżowaniach lub przejściach … dla pieszych.

Przejście dla pieszych (z nielicznymi wyjątkami) przeznaczone jest wyłącznie dla ruchu pieszego. Rowerzysta może jedynie przeprowadzić jednoślad, chyba że obok znajduje się też przejazd rowerowy. Jeżeli nie, to za niedochowanie nakazu, można otrzymać mandat 100 zł.

W praktyce jednak, często, jeśli nie na ogół, rowerem po pasach się przejeżdża. Może to prowadzić do kolizji, a nawet groźnego wypadku. W takim wypadku wina, a przynajmniej istotne przyczynienie się, zawsze będzie spoczywać na cykliście. Pomijając kwestię bezpieczeństwa dla życia i zdrowia, skądinąd najważniejszego, rowerzysta musi spodziewać się też odpowiedzialności cywilnej oraz konieczności pokrycia wyrządzonych szkód. Uchronić przed tym może posiadanie przez rowerzystę dobrowolnej polisy ubezpieczeniowej, co zdarza się sporadycznie. Póki co, rowerzyści nie muszą posiadać obowiązkowego OC, choć postulaty takie co jakiś czas się pojawiają, zwłaszcza ze strony kierowców. Jak dotąd, kolejne rządy sprzeciwiały się temu rozwiązaniu. Ale czy będzie tak zawsze?

Surowy wyrok zapadł przed jednym z warszawskich sądów. W głośnej sprawie, w której podsądnym jest kierowca czerwonej, sportowej hondy, który na przejściu dla pieszych zabił 14-letnią dziewczynkę, wymierzona została kara 4,5 roku pozbawienia wolności. Szereg okoliczności obciąża oskarżonego, ale jedna zasadnicza – przeciwnie – odciąża. Piesza wtargnęła na pasy na czerwonym świetle. Co więcej, sam sąd stwierdził, że bezpośrednią przyczyną wypadku było wtargnięcie dziewczynki, która wbiegła za piłką na jezdnię.

Sprawcą zdarzenia był znany policji pirat drogowy, którego wielokrotnie ścigano za naruszenie przepisów drogowych. Jak donosi warszawski oddział TVN, mężczyzna w 2015 stracił prawo jazdy. Następnie był co najmniej trzykrotnie zatrzymywany za jazdę bez uprawnień i trzykrotnie za to skazany. Zaskakujące, że rok później odzyskał prawo jazdy. Wedle ustaleń dziennikarzy, żaden z wcześniejszych sądów, nie sprawdził, że Kamil G. wielokrotnie łamał prawo drogowe. Można więc powiedzieć, że oskarżony się doigrał, choć zapewne tak surowego wyroku się nie spodziewał. Nie on jeden.

Powodem skazania Kamila G. był fakt, że wjechał na pasy z niedozwoloną prędkością. Przekroczył administracyjnie dopuszczalną wartość o 40 km/h. „Administracyjnie”, bo rzeczywistą prędkość zawsze należy ograniczyć stosownie do okoliczności i warunków na drodze. Sąd zaznaczył za biegłym, że gdyby kierowca jechał z prawidłową szybkością, do wypadku by nie doszło. Interesujące, że sąd podkreślił, iż gdyby Kamil G. jechał prawidłowo, a i tak nastąpiłoby potrącenie, to wówczas nie poniósłby za niego odpowiedzialności! Oddajmy głos sędziemu podczas ustnego uzasadniania wyroku: słowem (oskarżony) miał możliwość uniknięcia potrącenia pieszej. I z pewnością nie doszłoby do śmierci pieszej. Na tym zasadza się odpowiedzialność oskarżonego.

Zdecydowanie negatywną ocenę postępowania sprawcy, umacniało również zarejestrowane nagranie jazdy pirata drogowego przed wypadkiem. Widać było na nim, jak honda z dużą prędkością mija poszczególne skrzyżowania, niebezpiecznie zmienia pasy ruchu i szybko znika z pola widzenia.

Oprócz kary 4,5 roku więzienia, sąd orzekł dziesięcioletni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów. Oskarżony będzie musiał też pokryć ponad 5 .000 zł kosztów sądowych.

W praktyce sądowej spotykałem się już z równie surowymi karami dla przestępców drogowych, ale przyznam, że pierwszy raz zetknąłem się z tak wysoką sankcją dla sprawcy, który jedynie „współspowodował” wypadek. Zawsze wina, czy przyczynienie się drugiego uczestnika ruchu, w mniejszym czy większym stopniu, umniejszała odpowiedzialność i karę skazanego. Nie twierdzę, że wyrok jest niesprawiedliwy. Bulwersuje bowiem takie lekceważenie prawa, jakie przez lata okazywał Kamil G. Przypuszczam, że sąd wziął też pod uwagę zachowanie oskarżonego w toku sprawy prokuratorskiej i sądowej. W każdym razie, jeżeli wyrok się uprawomocni (zapewne apelacja zostanie złożona), to możemy być świadkami upowszechnienia tak dolegliwych wyroków.

Niniejszy wpis ma charakter gościnny i pochodzi z bloga Mecenas Anny Konrady.

Osoba zatrzymana w związku z podejrzeniem posiadania narkotyków, najczęściej poddawana jest przez policję tzw. narkotestowi. Pozwala to na wstępną weryfikację, czy dana substancja jest środkiem odurzającym, czy też nie. Z badania narkotestem powinien zostać sporządzony protokół.

Nawet jeśli wynik jest pozytywny, to jeszcze nie przesądza to o tym, że dana osoba będzie ponosić odpowiedzialność karną za jedno z przestępstw narkotykowych. Badanie narkotestem stanowi bowiem jedynie uprawdopodobnienie, że dana substancja jest substancja odurzającą. Z tego powodu, policja ma prawo zatrzymać delikwenta, w celu wykonania dalszych czynności. Do skazania, czy choćby przedstawienia zarzutów, konieczne jest jednak coś więcej – udowodnienie, że znaleziony proszek bądź susz roślinny jest jedną z substancji wymienionych w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii jako środek odurzający, określenie jego wagi netto oraz ilości porcji, które można z niego otrzymać tzw. działek dilerskich. Dopiero opinia biegłego toksykologa (opinia fizyczno-chemiczna) może odpowiedzieć na podane wyżej pytania. Dlatego jeśli policja czy prokurator nie przeprowadzi takiej opinii przed skierowaniem aktu oskarżenia, należy domagać się przed sądem przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z dziedziny toksykologii.

Sam narkotest nie jest na tyle dokładnym narzędziem do badania, aby można było posługiwać się tylko nim. Można sobie bowiem wyobrazić sytuację, w której nabywca został oszukany przez dilera, a nabyty przez niego proszek nie jest narkotykiem. Nie będzie wtedy mowy o odpowiedzialności karnej. Względnie, narkotyku w „narkotyku” będzie na tyle niewielka ilość, ze sprawę będzie można umorzyć.

Dokładne określenie ilości substancji, ma duże znaczenie dla wymiaru ewentualnej kary, czy możliwości warunkowego umorzenia postępowania. Jak możemy się domyślać, waga netto może znacznie różnić się od wagi środka wraz z jego opakowaniem, dlatego należy dopilnować aby ważona była tylko czysta substancja. Oczywiste jest bowiem to, że im mniej danego środka, tym mniejsza może być kara.

Podsumowując, pozytywny wynik badania narkotestem to dopiero początek, zaś do skazania za posiadanie narkotyków konieczny jest pełnowartościowy dowód. Dowód, potwierdzający, że znaleziona substancja jest środkiem odurzającym w rozumieniu Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, czyli opinia biegłego toksykologa.

Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny poinformował, że w Nowym Roku wzrosły opłaty karne za brak obowiązkowego ubezpieczenia OC kierowców. Sankcja ta w przypadku pojazdów ciężarowych wyniesie 6.000 zł, osobowych – 4.000 zł, a pozostałych pojazdów 670 zł. Wzrost nie jest znaczny (od 50 do 450 zł). Mając na uwadze fakt, że w tym roku istotnie zaostrzono różnego rodzaju obostrzenia dla kierowców, można byłoby oczekiwać nawet wyższych opłat.

Można się zastanawiać nad sensem tej podwyżki.Po pierwsze, w porównaniu z innymi krajami Europy, w Polsce bardzo mało kierowców jeździ bez OC. UFG szacuje, iż odsetek ten wynosi około pół procent i zmalał niemal dwukrotnie na przestrzeni ostatnich dwóch lat. Tymczasem normą w krajach starego kontynentu jest, że brak OC występuje w 1,5 do 3 %.

Po drugie, ciągle wzrasta wykrywalność nieubezpieczonych kierowców. Nie wynika to wcale ze wzmożonych kontroli policyjnych, tylko skuteczniejszej pracy badawczej samego UFG. Pomaga w tym ogólnopolska baza polis OC i AC. W ten sposób w minionym roku wykrytych zostało ponad 63 procent wszystkich nieubezpieczonych.

Pytanie, które na ten moment można sobie postawić, to czy pokaźny wzrost składek na OC, przełoży się na większą „determinację” kierowców, by ubezpieczenia zaniechać? Wydaje się, że podwyżka opłat karnych, ma takie osoby odstraszyć i w tym można dostrzec jej sens. Ku przestrodze dla takich osób, UFG przypomina jeszcze, że ryzykują one również poniesienie konsekwencji cywilnych za spowodowanie wypadku. Rekordzista musi zapłacić 1,8 mln zł.